Sharing feelings...and more

...met Patricia, Gerard, Ingrid, Tony en Pink M

Een verplichte training voor EVS`ers vond vorige week plaats in Crikvenica (bij Rijeka in Kroatië), waar ook bibi dus aanwezig was. Een on-arrival training zijn 5 dagen work-shops, rollenspellen, discussiegroepen rond intercultural learning, crisis management, het hoe van vrijwilligerswerk in Oost-Europa, Youth in Action vrijwilligersprogramma... Dit alles werd georganiseerd door Salto-See, de Oost-Europese koepel voor vrijwilligersprojecten: hotel, voer, transport, instructors... alles!
Deze seminaries zijn mega-interessant en enorm intens. Mensen die de planningsweekends met Balkanctie in België hebben meegemaakt, weten precies wat ik bedoel: interessant, interactief, creatief, maximaal uitwisselingsgehalte, lastig, verwonderend, `s avonds „teambuilding“ in de zetels van het hotel en vooral: elke minuut lig je plat van het lachen! Man, man, man en vrouw, vrouw, vrouw! Je moet weten dat wij het hotel voor ons alleen hadden, net of het was ons huis. Ons huis met Italianen, een Spanjaard, een Finse, een Duitse, Fransen en 2 Belgen (Charline en ik). Alles samen 12 Europese vrijwilligers, elk met hun problemen, vragen, onduidelijkheden, deugden rond hun project en allemaal met 1 zelfde doel in de Balkan, zelfde gevoelens en ervaringen die ze wilden delen (sharing feelings...and more). Een uur na de ontmoeting waren we al 1 groep – de kennismaking ging vanzelf. Op dit moment besefte iedereen al hoe weinig tijd er was om over dezelfde dingen te spreken met mensen die je volledig begrijpen, in een taal die iedereen kent, met gelijke gevoelens en visies. Dit is je korte tijd met Europeanen, dus je moet er maximaal van leren en genieten. Eens je terug op de plaats van je project bent, is alles weer anders. Geloof mij vrij, lieve mensen: de Balkan is een totaal andere cultuur: de mensen zijn anders, de gewoontes, tradities, het eten, gevoelens, de omgang met anderen! Een echte en magnifieke cultuur die wij in België niet kennen.
Na 3 maand hier ben ik zodanig into deze cultuur dat ik vergeten was hoe Europeanen zijn. Tot nu. Na het zwart gat na dit seminarie besefte ik meer dan ooit dat Europeanen een sterke band hebben, veel gelijkenissen, ze hebben hun wortels in dezelfd` aard, kennen elkaar, voelen elkaar aan. Europeanen zijn als familie, net zoals Balkanezen zijn voor elkaar. Het zit in het bloed! Dat bloed vertelde mij dat ik Europeaan ben. De Balkan is een chemische hersen- en hartprikkeling, genaamd liefde.
Nog nooit heb ik mij zo geamuseerd met Europeanen en vooral de Fransen; 2 van hen vertaalden tijdens de workshops constant voor hun landgenoten die slechts een likje Engels kenden. Voor mij de ideale kans om eindelijk mijn Frans terug boven te halen- dacht ik. Ze kraaiden Eureka wanneer ze eindelijk terug Engels konden spreken in de avondsofa. „The hell with French, we want to speak Englisch“, is een hilarische zin uit een Franse mond! En zo volgde het ene na het andere hilarisch moment, 5 dagen aan een stuk :). Het ging zelfs zo ver dat we elkaars namen vergaten en niewe namen verzinden (zie nieuwe namen in de titel van deze rubriek).
Deze training was in 1 woord een enorme „energiser“, een verademing, een persoonlijke batterijlader en een boost voor positieve verderzetting van het project!

Dank aan Patricia, Gerard, Ingrid, Tony en de anderen waarvan we hun namen veranderden :)

ps: foto`s van dit gebeuren kan je zien onderaan de webblog (scrolleeeeeeeen :)