Zwijg Belg!

Eergisteren 3e poging om mijn visum aan te vragen in Mostar. Ik wacht al anderhalf uur op een bus, koud! Om mijn verblijfspapieren te verkrijgen moest ik zo`n 12 documenten verzamelen. Nu pas heb ik ze allemaal, of toch, bijna allemaal: 1 document, een bewijs van Bosnische overheid dat ik in deze organisatie ben geregistreerd, heb ik niet. Er is geen document zoals dat. Hopelijk is de rest ok!

Ondertussen is hier wel wat bewogen...man,man,man en vrouw,vrouw,vrouw! Toen ik vrienden vertelde hoe onze organisatie hier draait (of niet draait), raadde een mij aan het statuut eens te bekijken. Met wat vertaling ontdekten we dat er heel wat zaken niet koosjer zijn. Op een vergadering wou ik het statuut aansnijden, maar dit punt werd als stof van tafel geveegd door het bestuur. Nadat we de leden/vrijwilligers het document hadden uitgelegd, waren die geslagen van den hamer...alsof ze `s nachts door het citadelpark in Gent hadden gewandeld en plots ... (je weet wel).
Op het stadhuis vroeg ik naar meer info, daar wij die van ons bestuur niet kregen. Een fijne dame legde mij haarfijn uit en organiseerde een vergadering voor vrijwilligers en bestuur. Toen iedereen zijn uitnodiging had gekregen belde onze voorzitter iedereen op dat ze niet naar die meeting mochten gaan. De vrijwilligers daarentegen, zijn een sterk team dat aan 1 touw trekt en waren dus wel aanwezig. De vergadering zelf maakte de vermoedens en het wantrouwen die we vooraf hadden alleen nog sterker. Alles werd bevestigd. De vrijwilligers willen legaal werken, zonder prive-zakkenvulling, willen hun projecten kunnen doen zonder op het net negatieve kritieken te moeten lezen, ze willen van dit bestuur af. Ze willen revolutie!
Het bestuur moet nu zijn ganse boekhouding en planningen van een jaar ver voorleggen op het stadhuis. Daar keken sommigen uit naar dit moment, daar ze van onze organisatie weten dat er vanalles draait, maar niks in handen hebben, geen enkel papier van onze organisatie.
Wij kijken uit naar het verdict en een nieuwe, goeie, legale werking onder eerlijk bewind. De vrijwilligers hebben geen nood aan een 2e citadelpark-ervaring. Ik ook niet, eerlijk gezegd; het is niet eenvoudige werken wanneer gans Konjic kritiek op geeft als je over je organisatie spreekt. De vrijwilligers hebben er geen boodschap en schuld aan en ik ook niet. Nu zitten we wel onder vuur van het bestuur, zijnde met volgende woorden (lees goed): "Jullie hebben het recht niet het statuut te lezen of daarover vragen te stellen op het stadhuis, jullie hebben zelfs het recht niet naar het stadhuis te gaan en er vragen te stellen!" Dit zegt genoeg, niet? O, nog een leuk bestuurszinnetje:"Statuut,das niet belangrijk, je zorgt gewoon dat je er een hebt en doet daarna wat je wil. Zo werkt dat in gans `t land, dus zo werken ook wij!"
Nu was een bestuurslid een van mijn vrienden gaan vertellen: "als ie niet zwijgt die Belg, gaat ie terug naar zijn land!". Met een brede smile vroeg ik hem welk postpakket hij daarvoor zou gebruiken :). Ik heb veel goeie mensen rond mij die mij steunen en die achter de vrijwilligers staan in deze "zaak", vandaar het lef voor de mop. Gans het bestuur loopt nerveus, snauwt naar vrijwilligers, probeert ze om te praten of komt plots het kantoortje binnen met een t-shirt aan met ons logo op: "dit is mijn favoriet t-shirt". De regel is hier: je draait mee met de boel, stopt wat in je zakken, doet voort en zwijgt. Wil je legaal werken, dan ben je de partybreaker en vang je hielen. De vrijwilligers hier gaan recht door die regel heen, recht vooruit voor recht!

Damn!
Neen, mijn papieren zijn niet in orde: enkele details moeten gewijzigd worden en 1 papier ontbreekt, een papier van mijn organisatie hier. Ik vraag mij meer en meer af wat onze voorzitter eerder bedoelde met "succes met je visum-aanvraag (big smile op t gezicht)". Houden zij dit papier achter? Vanavond en morgen proberen we alles in orde te brengen. `k Wil zo gauw mogelijk terug naar Mostar om deze rompslomp-papierpomp te beëindigen. Fingers crossed XXX!
Bajbaj beste netbuiskindertjes ;)